Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Karoiiina]

[Niromir]

Wszedłem powoli. Mój długi ogon z piórem wił się wokół moich nóg.

[Karoiiina]

Weszła ze spuszczonym łbem. Była trochę zamyślona. Machnęła ogonem, łażąc. Podeszła do jeziora i łyknęła wody. Usiadła nad nim i przypatrywała się w nie.

[Niromir]

Spojrzałem obojętnie na waderę. Zastrzygłem długimi uszami i podniosłem się na tylnich końskich nogach, prawą przednią łapą opierając się na jakimś sporym kamieniu. Spojrzałem w niebo, a później w dal, węsząc.

[Karoiiina]

Mruknęła coś. Miała wrażenie, że zaraz coś się stanie. Podniosła uszy, nasłuchiwała. Jednak nic się nie stało. Wsadziła łapy w wodę. Z niej wynurzył się on.
- Czy na serio musisz się tak zjawiać? - warknęła, nadal patrząc w wodę.
- Tak, tak muszę. Jeszcze żyjesz?
- Tak ślepoto. Zauważ, że jestem nieśmiertelna.
- Nieśmiertelni mogą zginąć.
- Pod wpływem silnego eliksiru. Problem?
- Nie. Znaczy tak. Dla Ciebie złotko - do góry triumfalnie uniósł fiolkę. - Dwie krople i już jesteś martwa.
- Doprawdy?
- Tak! Bo nie ma kto Cię obronić. Chyba że z własnej woli zostaniesz ze mną.
- Haha, a właśnie, że ma mnie kto obronić.
- Kto? Twoja córka?
Podniosła się.
- Nie Twój interes. Obronić się mogę sama. Wojownicy łatwo się nie poddają - nie wytrzymała. Dobrze wiedziała, że on jest duchem. Skoczyła wprost na jezioro. Przeniknęła przez niego i wpadła do wody. Ten 'popłynął' za nią i mocno przywiązał ją wodorostem, czy jakimś zielskiem. Uśmiechnął się drwiąco.
- Sama się nie wydostaniesz. Do zobaczenia później! - zniknął.
Wadera próbowała się uwolnić. Na próżno.

[Niromir]

Węszyłem, wbijając wzrok w niebo. Warknąłem, przeskakując kamień i trafiając na niego kopytami. Rozłupał się na kilka mniejszych części. Warknąłem głucho i przeciągle, czując na grzbiecie zimny język cienia.

[Karoiiina]

- Cholera.. - warknęła pod nosem, nie mogąc się uwolnić. - Nie wydostanę się stąd.. Nie mam dużo sił.. chyba, że..
Spróbowała burzliwości. Na próżno. Na niebie pojawiła się tylko jedna, mała chmurka, która strzeliła małym piorunem w wodę. Jednak nic się nie stało.. Wadera pokręciła łbem. Zaczęła się szarpać, przez co na powierzchnię wypływały masy bąbelków.

[Niromir]

Otrzasnalem sie, warczac cicho. Futro na grzbiecie podnioslo mi sie powoli. Szukajac pretekstu by uciec spod badawczego spojrzenia niewidocznych oczu, rozejrzalem sie. Zmarszczylem brwi, widzac wydobywajace sie z pod wody babelki. Myslac, ze ktos sie topi, wskoczylem jednym susem do wody. Widzac wadere z mojej jaskini, unioslem jedna brew pytajaco.

[Karoiiina]

Przewaliła oczami. Rozejrzała się, czy ducha nie ma. Po chwili zabrzmiał jego donośny głos. Walnęła się łapą w czoło (czy coś takiego). Jęknęła cicho, aczkolwiek pewnie przyszedł sprawdzić, czy ona jeszcze żyje. Jednak nie pojawił się. Może chciał ją nastraszyć?

[Niromir]

Szybko przegryzlem wodorosty, zabierajac ze soba wadere i wyrzucajac ja na brzeg.

[Karoiiina]

Wzięła głęboki wdech. Spojrzała na siebie, czy jest cała.
- Dz-dzięki.. - powiedziała.

[Niromir]

Wynurzylem sie w koncu z jeziora, wychodzac powoli na brzeg. Bedac pod woda uslyszalem wadere. Kiwnalem glowa. Rozejrzalem sie dyskretnie, ale czulem juz zimnej ciemnosci, ktora wczesniej wypelzla z nikad.

[Karoiiina]

Przez chwile zdawało jej się, że on się pojawi. Nic się nie stało. Wadera podniosła się, chwiejnie, ale ustała.

[Niromir]

Spojrzałem jeszcze raz za siebie, ale wszędzie było jasno i w miarę normalnie.

[Karoiiina]

Po chwili usiadła zniesmaczona, sama nie wie czemu. Westchnęła, wzdychając.